Rou snikke:

As die dieptes van jou hart vervul word met skaduwee en jou hart se klop in snikke verander en jy weet sonder daai skadu’s sou almal die eina wat dit wegsteek sien en daarom pla die skadu’s jou nie vreeslik nie. Jy voel “some how” dat die skadu dit beskerm al is dit ‘n donker beskerming. Morbied weet jy is jy nie en ook nie regtig depro nie, al wat jy is is eintlik maar net ‘n bietjie alleen. Al vul die kamer met mense voel jy nogsteeds alleen. As jy in die middel van ‘n vertrek staan en jou hart alleen weg klop terwyl jy mense observeer wat so diep in jou hart lê. En jy sien die hartseer en twyfel in hul oë en die glimlag op hul gesigte wat die donker hartseer verdryf maar ook eintlik maar net laat wegkruip. En dan ewe skielik kom jy tot die besef dat jy net kan lees in hul oë wat sigbaar is in joune. Dat jy eintlik net in die spieel staan en kyk en jouself oordeel en kritiseer en die eina probeer wegsteek, niks maak seerder as om jou self te kritiseer nie. Skok…
En dan as jou hart klop begin verander in koue rou snikke en jy weet daar is so baie mense wat jou sal probeer vang indien jy sou val, maar tog verkies jy krikke bo iemand se hande. Afhanklikheid is jou grootste issue, want dit maak die seerste as dit sou “back-fire”. “Back-fire”, lol. Als “back-fire” ‘n anyway deesdae van dakloos tot karloos tot amper hartloos en tog het jy die moed om nog ‘n dag op te staan en aan te gaan en te probeer red wat te redde is. Hoop kom van die Opperste Vader en getrou is Hy sonder dat ek vra en daarvoor kan ek net sê dankie …