Toe ek ‘n klein dogtertjie was en my hart was ‘n paleis gevul met drome en ideale het ek altyd myself in ‘n droom gesien. Die droom het ‘n man behels wat my voete onder my uitgeslaan het met sy oë, my verly het met sy woorde en my hart gewen het met sy maniere. Die man sou vir my vier kinders gee en verkieslik ‘n massiewe huis met wit mure, swart dak en ‘n groot kombuis. En tussen my en hom sou daar geen weerstand of dinge wees nie, behalwe liefde en God. Alles gebasseer op ons God en Hy sou deur ons gedank word elke dag vir die dinge wat hy ons gee. En ek en my man sou gelukkig gewees het en tot in ewigheid mekaar se hande vasgehou het en die liefde sou nooit ophou. ‘n Droom soos enige ander meisiekind sin, tot ‘n mate.
As kind het jy gedink soos ‘n kind en geredineer soos ‘n kind, maar nou is ek amper groot en begin ek realisties dink en my opsies oorweeg en my toekoms. Eerste deel van die droom wat begin kwyn is ‘n huis op ‘n plaas, tweede vier kinders en derde die man, of ek so ‘n man nodig het. Hoekom hierdie drie spesifiek by my spook is te danke aan my hart. My behoeftes het verander en my seer oor die jare het my keuses radikaal verander.
Ek oorweeg nou die idee dat trou en kinders dalk nie my toekoms in die volgende paar jare gaan wees nie, maar my vriende en geleerdheid baie belangriker is. Wonderlik hoe jy van trou “nood” tot “miskien” trou gaan. Die vraag is net hoekom my hart een oomblik sê my een vriend is die liefde van my lewe en die volgende dit onken. Is die ou die persoon waarvoor ek gebid het? Nee nie heeltemal nie, hy kort baie, maar hy het baie goed ook. Ek’t gebid vandat ek seker 13 was vir my man en vir God gevra om Hom te skep en vir my te gee soos Hy wil, ‘n man opgestel en verander het soos ek goed gesien het wat my grief. Als is in God se hande en tog kry ek die gevoel op my hart dat ek nie hoef te trou nie en dat my man dalk nooit sal kom nie, maar dis ok. Ek’s rustig in die idee dat my God weet wat ek nodig het en vir my dit gee.
I had an interesting chat today so shocking that my heart skipped a beat or actually stopped beating for a minute and for moment I was faced with reality. Sometimes my heart is a dungeon and I often have close people dwell in that dark place and I know that I have a way of hurting the people close to my heart, by just being selfish and also my great mystery is that I have a way of getting less involve with people then they do with me. What a soar sore to recognize and deal with…
So this is my mistake maybe but I do like it and what an evil person I am because of it, but I won’t change it. The reason that I add this is because I’m hurting the one guy in my life to much, but I need to be hurting him to make him realise that I’m not perfect and my future is as uncertain as the mystery of life is. And my heart is a dungeon for all who dare to enter it. Well I don’t hurt all who enters this dungeon! But some hurt themselves…
Question still remains! Why have come to this realisation?
2 comments:
my gebed vir jou, mien, is dat jou hart weer 'n paleis sal word. 'n plek van skoonheid, liefde, veiligheid en rus.
Hi Mien,
I know that dark place, but one of my very good friends told me this in a difficult time in my life, she said this; it is better to light a candle than curse the darkness!
Remember that life happens and that we don't always have a choice in what happens BUT we do have a choice on how we are going to handle what has been thrown our way.
Good luck in your life, I pray that you will keep close to our "Big Daddy" and that you will hear his voice who will always guide and protect you!!!
Much love, always,
C
Post a Comment