My heart is a dungeon

Toe ek ‘n klein dogtertjie was en my hart was ‘n paleis gevul met drome en ideale het ek altyd myself in ‘n droom gesien. Die droom het ‘n man behels wat my voete onder my uitgeslaan het met sy oë, my verly het met sy woorde en my hart gewen het met sy maniere. Die man sou vir my vier kinders gee en verkieslik ‘n massiewe huis met wit mure, swart dak en ‘n groot kombuis. En tussen my en hom sou daar geen weerstand of dinge wees nie, behalwe liefde en God. Alles gebasseer op ons God en Hy sou deur ons gedank word elke dag vir die dinge wat hy ons gee. En ek en my man sou gelukkig gewees het en tot in ewigheid mekaar se hande vasgehou het en die liefde sou nooit ophou. ‘n Droom soos enige ander meisiekind sin, tot ‘n mate.

As kind het jy gedink soos ‘n kind en geredineer soos ‘n kind, maar nou is ek amper groot en begin ek realisties dink en my opsies oorweeg en my toekoms. Eerste deel van die droom wat begin kwyn is ‘n huis op ‘n plaas, tweede vier kinders en derde die man, of ek so ‘n man nodig het. Hoekom hierdie drie spesifiek by my spook is te danke aan my hart. My behoeftes het verander en my seer oor die jare het my keuses radikaal verander.

Ek oorweeg nou die idee dat trou en kinders dalk nie my toekoms in die volgende paar jare gaan wees nie, maar my vriende en geleerdheid baie belangriker is. Wonderlik hoe jy van trou “nood” tot “miskien” trou gaan. Die vraag is net hoekom my hart een oomblik sê my een vriend is die liefde van my lewe en die volgende dit onken. Is die ou die persoon waarvoor ek gebid het? Nee nie heeltemal nie, hy kort baie, maar hy het baie goed ook. Ek’t gebid vandat ek seker 13 was vir my man en vir God gevra om Hom te skep en vir my te gee soos Hy wil, ‘n man opgestel en verander het soos ek goed gesien het wat my grief. Als is in God se hande en tog kry ek die gevoel op my hart dat ek nie hoef te trou nie en dat my man dalk nooit sal kom nie, maar dis ok. Ek’s rustig in die idee dat my God weet wat ek nodig het en vir my dit gee.

I had an interesting chat today so shocking that my heart skipped a beat or actually stopped beating for a minute and for moment I was faced with reality. Sometimes my heart is a dungeon and I often have close people dwell in that dark place and I know that I have a way of hurting the people close to my heart, by just being selfish and also my great mystery is that I have a way of getting less involve with people then they do with me. What a soar sore to recognize and deal with…

So this is my mistake maybe but I do like it and what an evil person I am because of it, but I won’t change it. The reason that I add this is because I’m hurting the one guy in my life to much, but I need to be hurting him to make him realise that I’m not perfect and my future is as uncertain as the mystery of life is. And my heart is a dungeon for all who dare to enter it. Well I don’t hurt all who enters this dungeon! But some hurt themselves…

Question still remains! Why have come to this realisation?

slak wat 'n baksteen sleep

Hoeveel keer het die horlosie nie al die skuld gekry vir dinge wat gebeur, of vir dinge wat wag om te gebeur! Hoekom dink jy is daar tyd geskep? Hoeveel anders sou die wêreld gewees het as tyd nie 'n faktor of betekenis gehad het nie?

Ek twyfel egter of tyd regtig kan weg val, want dis die hartklop van die wêreld! As daar nie tyd was nie sou ons seker ook nie regtig waarde kon gee aan mense nie of aan idees of aan planne of eind doele nie. Want hoe sou jy die moeite meet? Tog fustreer die idee van limitasies my, want gewoonlik sodra jy iets geniet is die tyd om en as jy iets glad nie geniet nie dan het tyd 'n manier om erger te sleep as 'n slak wat 'n baksteen tou (nie dat dit ooit sal plaasvind nie, maar net die idee fustreer my al kla)! So die slak en baksteen illustrasie herinner my aan so baie.



Soms wonder ek of ek soos 'n slak probeer om 'n baksteen te tou, as ek sê baksteen praat ek van 'n berg wat ek hoop ek kan oorbrug, maar tog kan ek nie, maar te hardkoppig om dit te besef! Maar tog dink ek dat as 'n slak regtig 'n baksteen sou wou sleep en die gereedskap het sou hy dit wel kon doen. Die gereedskap nl. God (geloof), hoop, toewyding, motivering en hart daar agter is belangriker as die daad om dit reg te kry! En al hoe jy die regte tools kan kry is deur God in hart en oog te hou!



En soms as die slak 'n bietjie spin om aan die gang te kom of te bly is dit net 'n herinnering dat God wil hê ons moet volkome op Hom vertrou en als in Sy hande plaas en net ons kant bring. En as jy die sleep tou swak vasmaak en nie genoeg greese insit in die sleep nie, dan moet jy maar weet dat jy maar 'n bietjie gaan spin. Party maal beter om 'n bietjie te spin!



Weird dag, lekker deurmekaar, produktief, maar anders is goed en goed is beter. Anything that gives me a kick works for me. The most interesting part of my week started with tears and then wine and then today I realised that me, I am almost who I was last year and I grew so much but I'm still youmg and lively and I got my passion for success and life back. Thou I got a lot of weird and lazy questions which I'll maybe ask sometime! But my next blog will be an insight on to my heart and love, which maybe impulsive to post but yet I feel it is needed to say it out in the open for anyone to read. No secrets are real secrets and often we learn that in a hard way. I think my passion is getting overwhelming but so so deep and it has so many little young leaves which needs to be cared for and watered so it can grow to become a huge shelter for someone.

Good bye for now with all my love...

Ongesorte trane:

Ek’t beplan om see toe te gaan vandag, maar toe draai die weer op my planne en ek kry die dag tyd liewer om te dink. Weens redes is ek uit die huis gegooi en bly ek tydlik by ‘n vriendin en haar ma. Baie dankbaar dat ek sulke goeie vriende het sit ek toe en dink.

Wonder

As my ma verby my kamer loop en my deur toe sien dink sy aan my? Mis sy my? Wonder sy waar haar kind is? Haar jongste en enigste dogter is nie in haar huis of onder haar oe nie. Wonder sy of ek regkom? Dink sy ooit aan my? Stort sy ooit ‘n traan as sy die stilte in die aand hoor en my kar nie in die garage of nie my wasgoed op die draad sien. En as sy my kat sien wat my soek wonder sy darem ‘n bietjie oor my?

Dan dink ek aan my kinderjare

Toe ek klein was, was ek ‘n bonneltjie liefde, wou net drukkies gee en soene uitdeel. Dit het natuurlik erg verander, maar wat vir my uitstaan is. Dat, toe ek klein was het ek die naere gewoonte gehad om my ma vas te druk en haar te soen en al wat ek wou doen was vir haar liefde gee en sy het gewoonlik my afgemat ek gese sy kry warm of nie nou nie of sy hou nie van vasgedruk word nie en my op so ‘n wyse weg gedruk. Ek wou haar liefde altyd voel en my ma in my hart vertrou. En gestraand toe ek in die bed lê het hierdie gedagtes in my kop homself herhaal en ek het gewonder of sy my nie wou druk en lief hê oor dat ek soos my pappa lyk en of sy bang was vir die eina wat ek eendag sou veroorsaak.

Gewonder of ons verhouding op die rotse gaan vergaan heeltemal en of sy my eendag weer haar dogter sal noem en my eendag weer sal druk. My hart pyn met bedrukte koue, harde, rou, rillende snikke maar my oë wel op met trane maar tog stort ek nie ene nie.

Ek moet seker sê dat my ma die liefde van haar lewe verloor het toe ek vyf was en dit haar egter op gevreet het van binne toe sy met ‘n ander man getrou het en nooit hom kon lief hê of vertrou soos my pa nie. En voor dit was die lewe ook nie regtig ‘n fees vir haar nie, so sy het eintlik maar ‘n swaar lewe gehad.

Ek dink hierdie blog is erg dramaties, glad nie ek nie, maar tog soveel van wat ek dink en ervaar dat ek dit nie sal verander nie en dit post en dit as terapie beskou vir my hart wat nie homself is nie.

Rou snikke:

As die dieptes van jou hart vervul word met skaduwee en jou hart se klop in snikke verander en jy weet sonder daai skadu’s sou almal die eina wat dit wegsteek sien en daarom pla die skadu’s jou nie vreeslik nie. Jy voel “some how” dat die skadu dit beskerm al is dit ‘n donker beskerming. Morbied weet jy is jy nie en ook nie regtig depro nie, al wat jy is is eintlik maar net ‘n bietjie alleen. Al vul die kamer met mense voel jy nogsteeds alleen. As jy in die middel van ‘n vertrek staan en jou hart alleen weg klop terwyl jy mense observeer wat so diep in jou hart lê. En jy sien die hartseer en twyfel in hul oë en die glimlag op hul gesigte wat die donker hartseer verdryf maar ook eintlik maar net laat wegkruip. En dan ewe skielik kom jy tot die besef dat jy net kan lees in hul oë wat sigbaar is in joune. Dat jy eintlik net in die spieel staan en kyk en jouself oordeel en kritiseer en die eina probeer wegsteek, niks maak seerder as om jou self te kritiseer nie. Skok…
En dan as jou hart klop begin verander in koue rou snikke en jy weet daar is so baie mense wat jou sal probeer vang indien jy sou val, maar tog verkies jy krikke bo iemand se hande. Afhanklikheid is jou grootste issue, want dit maak die seerste as dit sou “back-fire”. “Back-fire”, lol. Als “back-fire” ‘n anyway deesdae van dakloos tot karloos tot amper hartloos en tog het jy die moed om nog ‘n dag op te staan en aan te gaan en te probeer red wat te redde is. Hoop kom van die Opperste Vader en getrou is Hy sonder dat ek vra en daarvoor kan ek net sê dankie …